ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﺳﻌﺪﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺭا میدید ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺳﺮﻭﺩ :

ﺑﻨﯽ ﺁﺩﻡ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻧﺪ
ﮔﻬﯽ ﭘﯿﭻ ﻭ ﻣﻬﺮﻩ ﮔﻬﯽ ﻭﺍﺷﺮﻧﺪ

ﯾﮑﯽ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺶ ﻣﺎﺭ
ﯾﮑﯽ ﻗﻔﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﯾﮑﯽ ﭼﻮﺏ ﺩﺍﺭ

ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺪ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ
ﯾﮑﯽ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﺑﺎﺭ ﻧﺎﻣﺮﺩﻣﺎﻥ

ﯾﮑﯽ ﺍﺭﻩ ﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺩ
ﯾﮑﯽ ﺗﯿﻎ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺭﺩ

ﯾﮑﯽ ﭼﻮﻥ ﻗﻠﻢ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ
ﯾﮑﯽ ﺧﻨﺠﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﮑﻢ ﻣﯽ ﺩﺭﺩ

ﭼﻮ ﻋﻀﻮﻱ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ
ﺩﮔﺮ ﻋﻀﻮﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻛﺴﺐ ﻭ ﻛﺎﺭ

ﺧﻼﺻﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﮐﯿﻦ ﻭ ﺁﺯ
ﯾﮑﯽ ﻫﻤﭽﻮ ﮐﺮﮐﺲ ﯾﮑﯽ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺍﺯ

ﺗﻮ ﻛﺰ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻴﻐﻤﻲ
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﻧﺎﻣﺖ ﻧﻬﻨﺪ ﺁﺩﻣﻲ

* ناشناس *